Abrazja powietrzna – historia
Metoda abrazji powietrznej zakłada stosowanie skupionego strumienia powietrza pod odpowiednim ciśnieniem wraz ze ścierniwem w postaci tlenku glinu. Dr. Rober Black opracował tą metodę w latach 40 ubiegłego wieku. Niestety abrazja powietrzna nie spełniła pokładanych w nią nadziej na zrewolucjonizowanie branży stomatologicznej. W tym samym czasie powstały turbiny wysokoobrotowe i pomimo hałasu i nieprzyjemnego zapachu powstałego podczas pracy wyparły abrazję powietrzną z powszechnego użycia. Dopiero rozwój technik adhezyjnych w latach 80 oraz pojawienie się nowych materiałów i technik produkcyjnych pozwolił wrócić abrazji powietrznej do gabinetów stomatologicznych. Niestety w dalszym ciągu metoda ta nie była pozbawiona wad. Zbyt duże ciśnienie pracy przekładało się na nadmierne pylenie podczas pracy, co niekorzystnie wypływało na delikatny sprzęt w gabinecie. Kilku producentów postanowiło dodać płaszcz wodny do swoich urządzeń visit their website. Płaszcz wodny niweluje efekt pylenia ale niestety również powoduje powstanie warstwy mazistej, która oprócz zębiny i wody ma dodatkowo drobinki proszku co znacząco obniża siłę adhezji wiązania bondów.  W 1998 dentysta Ove Rasmussen wynalazł metodę abrazji powietrznej, zapewniającą optymalne zużycie proszku przy redukcji ciśnienia roboczego. Przez lata system został dopracowany i w 2006 roku powstał piaskarka SANDMAN Futura. Opatentowana technologia umożliwia kontrolowanie mieszanki powietrza/ tlenku glinu pod niskim ciśnieniem 1,8 – 5 [bar], zmniejszając znacząco problem pylenia, zachowując przy tym zdolności abrazyjne. Od momentu wprowadzenia go na rynek nie zanotowano żadnych  efektów ubocznych.

Przykładowe modele systemów abrazji powietrznej: a) unit Airdent, b) mobilny unit SANDMAN, c) Aquacut Quattro z płaszczem wodnym, d) SANDMAN Futura.
Dzięki wprowadzonym innowacjom system abrazji powietrznej SANDMAN Futura z powodzeniem konkuruje z tradycyjnymi metodami leczenia stosowanymi w gabinetach stomatologicznych.